Οι πρώτες μέρες στο σχολείο είναι μια εμπειρία που δεν ξεχνιέται ποτέ. Είναι εκείνη η στιγμή που το παιδί αφήνει το γνώριμο περιβάλλον του σπιτιού και μπαίνει σε έναν καινούργιο κόσμο, με δασκάλους, συμμαθητές, κανόνες και πρόγραμμα. Για πολλούς γονείς είναι η πρώτη μεγάλη δοκιμασία αποχωρισμού, εκείνη η ώρα που πρέπει να εμπιστευτούν κάποιον άλλον να φροντίσει και να καθοδηγήσει το παιδί τους. Τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα:, χαρά, συγκίνηση, υπερηφάνεια, αλλά και άγχος, φόβος ή δισταγμός. Και αυτό ισχύει τόσο για το παιδί όσο και για τη μαμά.
Το παιδί, όσο προετοιμασμένο κι αν είναι, βρίσκεται αντιμέτωπο με άγνωστα πρόσωπα και καταστάσεις. Κάποια παιδιά προσαρμόζονται αμέσως, ανυπομονούν να παίξουν και να γνωρίσουν καινούριους φίλους. Άλλα διστάζουν, κρατιούνται σφιχτά από το χέρι της μαμάς, δακρύζουν ή ζητούν να γυρίσουν σπίτι. Όλες αυτές οι αντιδράσεις είναι φυσιολογικές και δεν σημαίνουν ότι το παιδί δεν θα τα καταφέρει. Χρειάζεται όμως στήριξη, υπομονή και καθημερινή επιβεβαίωση ότι δεν είναι μόνο του σε αυτή τη μετάβαση. Ένα σταθερό μήνυμα από τη μαμά, όπως «θα περάσεις όμορφα και θα σε περιμένω στο τέλος της μέρας», δίνει σιγουριά και χτίζει εμπιστοσύνη.
Από την άλλη πλευρά, η μαμά ζει τη δική της, συχνά πιο κρυφή, αγωνία. Είναι δύσκολο να αφήνει το παιδί που μέχρι χθες είχε διαρκώς δίπλα της, σε ένα περιβάλλον που δεν γνωρίζει. Μπορεί να συγκινηθεί, να αισθανθεί άδεια ή να νιώσει ενοχές. Είναι όμως σημαντικό να θυμάται ότι τα παιδιά διαβάζουν πολύ εύκολα τα συναισθήματα των γονιών τους. Αν η μαμά δείξει δισταγμό, αν αφήσει να φανεί ο φόβος της, το παιδί θα μπερδευτεί και θα δυσκολευτεί περισσότερο να προσαρμοστεί. Γι’ αυτό έχει αξία ο σύντομος, σταθερός και γεμάτος αγάπη αποχαιρετισμός: μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο, ένα ήρεμο «πήγαινε, θα σε περιμένω» αρκούν για να γεμίσουν το παιδί δύναμη.
Το σχολείο με τη σειρά του παίζει καθοριστικό ρόλο σε αυτή τη διαδικασία. Δεν είναι απλώς ο χώρος όπου μένει το παιδί όσο λείπουν οι γονείς. Είναι το πρώτο κοινωνικό του περιβάλλον έξω από την οικογένεια, εκεί που θα μάθει να μοιράζεται, να συνεργάζεται, να υπακούει σε κανόνες, να καλλιεργεί φιλίες. Ο δάσκαλος δεν είναι φύλακας αλλά καθοδηγητής και δεύτερος σημαντικός ενήλικας στη ζωή του παιδιού. Για να λειτουργήσει σωστά αυτός ο δεσμός, είναι αναγκαίο να υπάρχει εμπιστοσύνη. Όταν το παιδί αντιληφθεί ότι οι γονείς του εμπιστεύονται τον δάσκαλο, τότε και το ίδιο θα νιώσει ασφαλές. Αντίθετα, όταν ακούει σχόλια αμφισβήτησης ή βλέπει δυσπιστία, μπερδεύεται και δυσκολεύεται να βρει ισορροπία.
Η συνεργασία ανάμεσα σε παιδί, γονείς και σχολείο είναι το μυστικό για μια ομαλή αρχή. Χρειάζεται καθημερινή επικοινωνία, να ρωτάμε το παιδί πώς πέρασε, να ακούμε χωρίς να το διακόπτουμε, να δίνουμε σημασία και στις μικρές λεπτομέρειες που αναφέρει. Παράλληλα, να είμαστε ανοιχτοί με τους δασκάλους, να ζητάμε τη γνώμη τους και να δεχόμαστε τις παρατηρήσεις τους χωρίς αμυντικότητα. Όταν δημιουργείται ένα κοινό μέτωπο, το παιδί νιώθει ότι όλοι όσοι το αγαπούν και το φροντίζουν μιλούν με την ίδια φωνή.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε τη σημασία της ρουτίνας. Τα παιδιά νιώθουν ασφάλεια όταν η καθημερινότητά τους έχει ρυθμό: σταθερό πρωινό ξύπνημα, ετοιμασία τσάντας από το προηγούμενο βράδυ, γεύματα σε συγκεκριμένες ώρες, σύντομος και χαμογελαστός αποχαιρετισμός στην πόρτα του σχολείου. Αυτές οι μικρές σταθερές δίνουν στο παιδί το αίσθημα ότι ξέρει τι να περιμένει, κι αυτό μειώνει το άγχος του.
Η προσαρμογή δεν έρχεται πάντα αμέσως. Μπορεί να χρειαστούν μέρες ή και εβδομάδες μέχρι το παιδί να αισθανθεί πραγματικά άνετα. Δεν υπάρχει σωστός ή λάθος χρόνος, κάθε παιδί έχει τον δικό του ρυθμό. Η μαμά και ο μπαμπάς χρειάζεται να δείξουν υπομονή και να μην πιέσουν το παιδί να ταιριάξει γρήγορα στα νέα δεδομένα. Η αγάπη, η σταθερότητα και η συνεργασία με το σχολείο είναι αρκετά για να γίνει η μετάβαση ομαλή.
Οι πρώτες μέρες στο σχολείο είναι στην ουσία το πρώτο μεγάλο βήμα του παιδιού προς την ανεξαρτησία του. Είναι η στιγμή που αρχίζει να χτίζει εμπειρίες μόνο του, να μαθαίνει ότι μπορεί να σταθεί σε μια ομάδα, να δημιουργεί σχέσεις και να αποκτά τη δική του καθημερινότητα. Για τη μαμά, όσο δύσκολο κι αν είναι, είναι μια ευκαιρία να εμπιστευτεί το παιδί της και να το αφήσει να μεγαλώσει. Για το σχολείο, είναι μια υπόσχεση ότι μπορεί να γίνει δεύτερος ασφαλής χώρος, ένας τόπος μάθησης αλλά και αγάπης.
Η προσαρμογή, λοιπόν, δεν είναι μόνο μια δοκιμασία αποχωρισμού. Είναι ένα κοινό μάθημα συνεργασίας. Είναι μια υπενθύμιση ότι το παιδί, οι γονείς και οι δάσκαλοι δεν βρίσκονται σε αντίθετα στρατόπεδα, αλλά είναι όλοι μέλη της ίδιας ομάδας. Και όταν αυτή η ομάδα δουλέψει με εμπιστοσύνη, υπομονή και αγάπη, τότε η αρχή της σχολικής ζωής μπορεί να γίνει μια εμπειρία γεμάτη χαρά και προοπτική για το μέλλον.
Κι εμείς, όλη η ομάδα από τις Χαρούμενες Πασχαλίτσες, θα είμαστε πάντα κοντά στο παιδί σας, να σταθούμε δίπλα του και να συμβάλουμε με αγάπη, φροντίδα και κατανόηση στην ομαλή του προσαρμογή στο σχολείο μας. Γιατί η χαρά, η εμπιστοσύνη και η συνεργασία είναι τα θεμέλια που αξίζει να έχει κάθε παιδί στα πρώτα του βήματα στη σχολική ζωή.
“ΟΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΕΣ ΠΑΣΧΑΛΙΤΣΕΣ”