Η 1η Οκτωβρίου έχει καθιερωθεί από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών ως Παγκόσμια Ημέρα Ηλικιωμένων, μια ημέρα που μας καλεί να στρέψουμε το βλέμμα μας με σεβασμό προς εκείνους που προηγήθηκαν, προς τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας που στήριξαν με κόπο, θυσίες και αγώνα την κοινωνία μας.
Οι ηλικιωμένοι δεν είναι απλώς μια κοινωνική κατηγορία. Είναι οι γονείς μας, οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας, οι άνθρωποι που μας έδωσαν ζωή και μας μεγάλωσαν με αρχές. Είναι εκείνοι που στάθηκαν όρθιοι σε πολέμους, σε κακουχίες, σε περιόδους φτώχειας και στερήσεων. Είναι οι άνθρωποι που έβαλαν θεμέλια, πάνω στα οποία χτίσαμε όλοι εμείς οι νεότεροι.
Η παρουσία τους σήμερα είναι πολύτιμη. Οι ιστορίες τους είναι ζωντανά μαθήματα ιστορίας, οι συμβουλές τους είναι πολύτιμοι οδηγοί ζωής, η αγάπη τους είναι στήριγμα που δεν ξεθωριάζει ποτέ. Κάθε ρυτίδα τους είναι μια σφραγίδα εμπειρίας και κάθε χαμόγελο τους μια υπενθύμιση ότι η ζωή έχει αξία σε κάθε ηλικία.
Κι όμως, μέσα στην ταχύτητα της καθημερινότητας, συχνά οι ηλικιωμένοι αισθάνονται παραμελημένοι, μόνοι ή και αόρατοι. Είναι υποχρέωση όλων μας. Να διασφαλίσουμε αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, πρόσβαση στην υγεία, κοινωνική φροντίδα, αλλά και ουσιαστική συμμετοχή στην κοινωνία.
Η παλαιότερη γενιά δεν ζητά πολλά. Ζητά σεβασμό, ζεστή ανθρώπινη παρουσία και την αίσθηση ότι η κοινωνία δεν την ξεχνά. Όπως οι παππούδες και οι γιαγιάδες στέκονται πάντα δίπλα στα εγγόνια τους, έτσι και εμείς οφείλουμε να σταθούμε δίπλα τους.
Αν κοιτάξουμε στο παρελθόν, θα δούμε πως σε κάθε χωριό και σε κάθε γειτονιά, οι ηλικιωμένοι είχαν έναν ρόλο πρωταγωνιστικό, ήταν οι φύλακες της μνήμης, οι συμβουλάτορες, οι «σοφοί». Η φωνή τους μετρούσε και η εμπειρία τους καθοδηγούσε. Αυτόν τον ρόλο δεν πρέπει να τον αφήσουμε να σβήσει μέσα στην ταχύτητα του σύγχρονου τρόπου ζωής.
Η Παγκόσμια Ημέρα Ηλικιωμένων δεν είναι απλώς μια τυπική επέτειος. Είναι μια αφορμή να σκεφτούμε όλοι μας, πώς στεκόμαστε δίπλα στους δικούς μας ανθρώπους; Τους αφιερώνουμε χρόνο; Τους ακούμε πραγματικά; Τους δείχνουμε ότι τους αγαπάμε; Γιατί στο τέλος της ημέρας, αυτό που μετρά δεν είναι τα υλικά αγαθά, αλλά η αγάπη, η παρουσία και η ευγνωμοσύνη.
Ας είναι η σημερινή ημέρα μια υπενθύμιση ότι ένας λαός που σέβεται τους ηλικιωμένους του, σέβεται τον εαυτό του και εξασφαλίζει το μέλλον του. Γιατί χωρίς τις ρίζες, κανένα δέντρο δεν μπορεί να σταθεί όρθιο.