Στον παιδικό μας σταθμό, όπου η παιδαγωγική δεν μένει στα βιβλία αλλά περνάει καθημερινά στα μικρά χεράκια και τις μεγάλες καρδιές των παιδιών, αφιερώθηκε μια ημέρα στη θεματική «Το νερό και η αξία του». Οι παιδαγωγοί μας θέληςαν να μιλήσουν στα παιδιά όχι απλώς για ένα φυσικό στοιχείο, αλλά για έναν θησαυρό που παραδοσιακά μαθαίναμε να σεβόμαστε μέσα στο σπίτι, στη γειτονιά, στο χωριό.
Η συζήτηση ξεκίνησε απλά: «Παιδιά, τι είναι το νερό;»
Τα χεράκια σηκώθηκαν αμέσως.
- «Για να πλένουμε τα χέρια!»
- «Για να ποτίζουμε τα φυτά!»
- «Για να κάνουμε μπάνιο!»
Και κάπως έτσι, η κουβέντα άνοιξε.
Οι παιδαγωγοί μας τους εξήγησαν πως το νερό δεν είναι δεδομένο. Πως κάποτε το κουβαλούσαν από τη βρύση της γειτονιάς ή το μαζεύανε από τη βροχή. Με απλά λόγια, τους μίλησαν για τον σεβασμό που πάντα δείχναμε στη φύση, όταν ακόμη οι άνθρωποι καταλάβαιναν τι σημαίνει να μη σπαταλάς.
Ακολούθησε το πιο όμορφο κομμάτι, η συμμετοχή των παιδιών. Τα παιδιά συζήτησαν με ειλικρίνεια όπως μόνο εκείνα ξέρουν για το πού βλέπουν το νερό να χάνεται άσκοπα.
- «Όταν αφήνουμε τη βρύση ανοιχτή πολύ ώρα…»
- «Όταν παίζουμε με το νερό και δεν το χρειάζεται…»
- «Όταν ξεχνάμε το λάστιχο στον κήπο…»
Κάθε παρατήρηση έγινε αφορμή για μικρές πράξεις, πώς κλείνουμε τη βρύση, πώς γεμίζουμε σωστά το ποτηράκι, πώς μαθαίνουμε να προσέχουμε χωρίς να μας το λέει κάποιος κάθε φορά.
Σε έναν μικρό κύκλο στο πάτωμα, τα παιδιά άκουσαν τον ήχο του νερού μέσα από ένα μπολ και είδαν την αντανάκλαση του φωτός στην επιφάνεια. Με μια απλή, παραδοσιακή προσέγγιση που προάγει την εμπειρία, θυμήθηκαν πως η φύση δεν ζητάει πολλά παρά μόνο φροντίδα.
Η μέρα έκλεισε με μία φράση που είπαν τα ίδια τα παιδιά:
«Αν αγαπάς το νερό, το κρατάς!»
Σε έναν κόσμο που τρέχει, τέτοιες στιγμές αξίζουν. Γιατί δεν είναι απλώς μάθημα. Είναι αρχή ζωής. Και μέσα στις «Χαρούμενες Πασχαλίτσες», οι αξίες αυτές φυτεύονται με σεβασμό, τρυφερότητα και την παλιά, καλή παιδαγωγική που δεν ξεχνάμε.